hiç kimse hakkında, yeni ve bildiğimden farklı en ufak bir enformasyon duymak istemiyorum.
koltuğun üstünde yatıyor diyelim. yan.
su içerken, elleri çok kibar bir şekilde bardağı kavrar.
ölmemiş miyim?
ölmemişsem, bunun hakkını vermeliyim.
gidiyorum, ölmediğimi anlamak için son deneme. bakalım o çantanın içine o eşyaları elim titremeden yerleştirmeyi becerebilecek miyim?
birilerinden özür mü dilesem, burada dövüşmeye devam mı etsem? dövüşsem yanımda birisi olacak mı?
kendimden bu kadarını beklemiyordum. emil ajar'ın "onca yoksulluk varken"inini bile unutmuyorum çıkarken. son kez soruyorum kendime: emin misin? ölmemek konusunda yani... net bir cevap veremiyorum.
ilk gün olduğu kadar korkutucu görünmüyorum, işte bu sefer acıtıcı görünüyor olabilirim ama... herhangi bir iş yeri binasına girmek için ideal bir ruh halinde değilim.
nitekim giriyorum, söyleyeceğimi söyleyip, vereceğimi verip çıkıyorum.
gözüme çekici gelmesi gereken tek bi' şey var, o da gelmiyor.
hem benden kitap isteyen mi oldu ki? bunca yoksunluk varken, onca yoksulluk olsa kaç yazar?
fuzuli işler, işgüzarlık.
daha iyi mi çıkıyorum, öyle mi istiyorum?
nereye gidiyorum? birilerine bi'şeyler söylemeli artık.
kahvaltının mutlulukla bir alâkası var, buna artık eminim. ama bu kadar özenli hazırlanan hiçbir kahvaltı beni hiç bu kadar mutsuz etmeyi becerememişti. "ben bu kahvaltıya kahvaltı demem, yanında alkol olmadıkça". demiyorum, o vişne likörünün vişnelerini sömürüyorum. dahası var mı?
"daha vişne likörü var mı?"
artık o sokak'a ne zaman gitsem bu günü hatırlayacağım. anti-biyotikler öldü, ben yaşıyorum. miller'ın şişesi bile sinirimi bozuyor. ölümümün bir pazar günü olacağını söylemiş miydim daha önce?
tarlabaşı. feridiye'yi tercih ediyoruz ama. feridiye zarif ama kaderin sillesini yemiş bir kadın di mi? kod adı feridiye olan tarlabaşı'nda yürüyoruz. yanımdaki kadın benden daha mutsuz değil, ama bana icabet ediyor.
"vişne likörü var mı?" "yok, yok artık."
"bu kadarı bana yeter", "ölsem gam yemem". "pilavdan dönenin kaşığı kırılsın. garfield-bu kırmızı lambaya takılı olan, o turuncu süeter, o bordo şişe. hepsi benim üstüme gelmek için mi varlar? öldüm de nasıl, ne farkeder? çocuk!"
"senden bi' tane daha olsa inanırım ben. sen yalnız kal yeter ki, sen, sen ol yeter ki!"
bir "bi' şeyler yemem lazım" saati daha geliyor. bu sefer hakikaten o bi' şeyleri yiyemeyeceğim.
sonra işte, bana bi'şeyler yedirmek-içirmek için gelenler oluyor. hiç birisine itiraz edemiyorum. yiyorum, içiyorum ve "tamam işte, tam zamanı" sözlerine icabet ediyorum. gelecek hafta planları yapıyorlar, benim yerime. oh deme ihtimalimin olduğunu görüyorum, uzakta ama... belki de ölmeyeceğim. ne dersin kazancı?
yalan halbuki. kalbi bu hızda atan birisi nasıl olup da ölmez? bal gibi öleceğim. üstelik anti-biyotikliyim ve bu halde trafiğe çıksam anında enselenirim.
"o atarax'ı uykuya yakın alacaksın". "tamam, o zaman da alırım da, şimdi de bi' tane alsam, çünkü kalbimin atışı beni hiç iyi yapmıyor". "hayır". peki. hayır anasını satayım. ona da hayır. yalan atarax'ı alsam ne olacak, almasam ne?
nitekim, cin gibi oluyorum.
sağol be atarax.
bir daha o express dergisinin o sayısını görmek istemiyorum. en kötü cumartesim başladı nitekim. buzlu pencerede beliren o kafa, önümdeki bir kaç gün aklımdan hiç çıkmayacak? bu günleri hatırlatan bir kare olarak...
kayıp birkaç saat. nereden baksan iyi görünmüyorum. fenası, iyi görünüyormuş gibi de yapamıyorum. kötüyüm, kötü görünüyorum, kötü görünmek umrumda değil. belki de son kez o tatlı lokantaya gidiyorum, "bir şeyler yemem lazım" hissinden hoşlanmıyorum. zaten yiyemiyorum.
evdeyim yeniden. neden bu filmi seyrediyorum. paris'te iki gün'ün benim hayatımda nasıl bir anlamı var? bir karesinde hafiften gülümsemeyi becermem bir şey ifade ediyor mu? sonrasında neden bir tane daha film seyretmeye çalışıyorum. midem bulanıyor. yine "bir şeyler yemem lazım" saati geldi. yemesem?
bir şey bile yazamıyorum. çıksam ya.
ne kadar da yalnız olmak istiyorum, ne kadar... taşikardi diyorlar değil mi buna? insanın taşikardiden öldüğü görülmemiş bir şey değil mi? ölmeyeceksem sürünmeyeyim de ama... veya çıkayım, sokakta sürüneyim de herkes görsün nasıl sürünülüyor.
"bir jean austen olabilir miyim dün itibariyle ben de: aşk ve gurur mu bu romanın ismi? veya panik-atak! anahtar ve ceza? derin soluk?"
acıtıcı, acınacak gibi bile görünmüyorum. korkutucuyum bence sadece.
karakedi plak'tan duyulma ihtimali olan "fikrimin ince gülü"ne karşı temkinliyim. saldırgan sayılmam, ama her an olabilirim.
bu, belki de istiklal'de yaptığım en ağır yürüyüş. tünel'e kadar gideceğim besbelli. gül rengi şarap içilmez mi böyle günde? ne gülü be? kül oldu o artık, kül!
arkadaşım olan kadınlar ne kadar da güzel görünüyor bugün gözüme. hepsi birbirinden hoş. ama ben fazla kalamayacağım. sadece birisine söylüyorum. zorla o da... kurtulmak için bile kelimesini etmek zûl geliyor. umarım birisi beni izlemiyordur. kalp çarpıntım hız kesmedi, sadece herkesin kalbiyle aynı yerde atınca benimki onlarınkine karışıp kayboluyor, o kadar.
geri dönüyorum, ama geldiğim yere değil. bir zaman gül rengi olduğunu bildiğimiz, belki bir zaman sonra yine gül rengi olacak iki şişe şarapla, ama bir süre sonra. şimdi değil.
kazancı yokuşunu hep sevdim, neyse ki. o da bana az şefkatli davranmadı hani zamanında. arkadaşım kitap okuyor, ben ona konuşuyorum. burada olmasam nerede olacaktım ki?
yorulmak için anlatıyorum, uyumak için içiyorum.
deliymiş çocuk. delibaşmış. kendisini çok akıllı sanarmış ama... 
güneş yakmasına rağmen ince, çok ince bir esintiyle birlikte yağmur yağmaya başlıyor. ama usul usul... iskelenin tahtasına vuruyor damlacıklar. tıpır tıpır.
